Sırtımdaki bıçaklara rağmen sana koştum
Ayaklarım kanıyordu cam kırıklarıyla
Kalbim durmak üzereydi
Duvarlara tutunarakta olsada yürüdüm
Değmeyen mabedine boşuna varmışım
Karakterin his olmuş duyguların taş
Değişmemişsin hep öyleymişsin
Kirpiklerimden düştün mezar taşlarına
Tutunamadın acılarıma dayanamadın
Oysa ben seni başıma taç sanmıştım
Meğer ne çok aldanıp ne çok yanılmışım
Seninde herkes gibi olduğunda vazgeçtim
Şimdi gidiyorum beni senin için öldü say
Arkana bakmadan yürüyebilirsin
Senin cesaretin ancak buna uygun
Kirli ellerini alıpta git değmesin saçlarıma
Bu sazın telini artık istesende çalamazsın
Kendi kafesinden gönül kafesime varamazsın
O gün sustun bir daha konuşamazsın
Kayıt Tarihi : 29.4.2025 06:47:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!