Bugün çok şeyden soğudum. Cesaretimi kargalara yem olarak ağacın altına usulca bıraktım. Tilkileri hesaba katmayı unuttum.
Sıkıldım, fabl sanatındaki karakterler ile iç içe yaşamaktan. İnsanlara karşı duvar örmeye çalışmaktan. Benliğimi sallanan bir sandalyenin gıcırtısında bıraktım, evden çıkmadan önce.
İnsanlara karşı hayretler içerisinde bakıyorum. Bir bir sayıyorum matruşkaları, iç içe geçmiş yalanların arasından güven ayıklıyorum. Öyle bir şarkı dinlemek istiyorum ki ne geçmiş ne gelecek, beni anın içine yerleştirecek türden olsun. Nedeni belli olan sıkıntılarım yok artık.
Su beni hatırlar mı yakın gelecekte? Doğanın bir döngüsü olabilmeyi başardık mı? Yoksa bir insanın doğa ile bütünleşmesi mümkün ve namağlup olabilir mi? Yeni bir hayat var söylenen, kulaktan kulağa yeri dolmuş cennet bahçelerinin. Bundan İsa ile Muhammed suçlu. Ta ki dünyayı davet etmeden önce benim ve kalanlar için ayırtmalıydı. Bir bir terki diyar olduk sonsuz ırmaklarımızda.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta