Gel Maria Şiiri - Sabri Polat

Yeni güne ayrılıkla mı?
Başlar insan...
Doğarken sevdiğini
Öldürür mü? İnsan
Ağlarken güldüğünü
Konuşurken sırtını dönüp
Gittiğini...
Ah Maria unuttum, sandın
Senin beni unuttuğunu
Simsiyah uzun saçları
Mavi ay'a benzeyen gözlerini
İp ince nakışlı bellini
Güldüğünde, yanağında
Gamzeler açtığını
Unuttum mu? Sandın
Zamanın su gibi aktığını
Çok sevdiğinin yanında
Zamanın bizden neler çaldığını
Bir anlamı olmalı elbet
Bu ayrılıkla içiçe geçmiş özlemin
Bir anlamı olmalı elbet
Sıla ile gurbetin çocuğumuz olduğunu
Ey Maria!
Görmeli her yaşayan insan
Hiç modası geçmez mi?
Ayrılık trenin rotası
Hiç değişmez mi?
Hep aynı durak hep aynı son
Gecenin sen yokken
Yalandan uyumaları
Sabahın sen varmışsın gibi
Gülümseyerek güneşin
Pencereme doğması
Maria sanki seviyormuş gibi
Geceleyin yıldızların ismini
Söylüyor baykuşlar, yarasalar
Bir yıldız isminin de sen
Olduğunu bilmiyorlar
Sabah pencereme gelen kuşlar
Balkonda ki gülü soruyorlar
Yani seni, seni benim gibi
Özlemiş martılar, güvercinler, kumrular
Bu hasretlik, özlemeyi benden
Al, ne olur, gel....
Yeter Maria!
Bir öpücükle unuturur
Sensiz geçen zamanı
Yine dalıp dalıp gidiyorum
Derya'nın ortasına
Şimdi bir çıkar yol var mı?
Senden başka sen
Sana benzer mi? Gördüğüm
Güller, papatyalar, Nilüferler
Beni bu yalnızlık çukurundan
Üstüme toprak atmadan
Çıkarırlar mı?
Sen benimle olmadan