Gel Kurtar.. Şiiri - Teoman Özgün

Utanç yeli kuru bir yaprak gibi savurmadan,
Gel kurtar insanlığı, insanlığın zulmünden.
Sen beni duymalısın efendim.
Uzak bir iklimden sesleniyorum.
Gazze'de yetim kızın dilce,
Kaldırımda yatan şehidin gönlüce,
Kundağında kızıl tenli bebelerin,
Bebesi kalbinde taş kesmiş anaların sesiyle;
Zulüm çağının çaresiz cümleleriyle sesleniyorum.
Gel ey çağlara müjdelenmiş umut!
Ellerinin yüreğimizi okşayışı aksın yanaklarımızdan.
Gel, kimsesiz kaldık.
Aşksız kaldı yüreklerimiz.
İçimizde bir çöl boşluğu beklemekteyiz.
Ağıdı yaralı kuşların acısı içimizde,
Ellerimiz göklerde, dilimiz duada,
Baharı firar etmiş mevsimlerin sapağında,
Her gün biraz daha seni özlüyoruz…