Gel Hadi Gel... Şiiri - Erdinç Sert

Sorma…

Bilirim de; isyanda şimdi düşüncelerim,

Deme bana; yokmu söylenecek söz,

Kalmadı; yüreğime hapsoldu cümlelerim.

Bilemem…

Görürüm de; çekilmiş kapkara perde,

Görmez oldu şimdi gözlerim.

Azaldı; Bozkurt bakışlarımda ki ferim.

Çağırma…

Alırım da; bükülmez bileğime vuruldu prangalar,

Üst üste, kilit kilit kelepçe.

Kalmadı sabır’ım, kalmadı; tükendim iyice.

Ağlama…

Sorarım da; karmakarışık olmuş her şey,

Doğru yalnış dönmüş bilmeceye.

Akar durur oldum; gündüzden, kapkaranlık geceye.

Kızma …

Yolarım da; dikenler sarmış dört bir yanımızı.

Kahpe namlulara inat, zırh olmuş göğsümüz.

Bilirim; düşen her tetik,acıtır canımızı.

Örerim…

Kararım da; birlik denen çamuru.

Fırınlarız tuğla tuğla, ateş dolu yüreğimizde.

Çelikleşir toprak ana; Türk’ün közünde.

Koşarım…

Salarım da; koç yiğitlerimi kahpe dölüne.

Dönmesin vatan kan gölüne.

Korkumuz ondan, ondandır çekincemiz biline.

Taşarım…

Dolarım da; derya olup, boğazına kadar itlerin.

Bilirim masumlarım, canlarım var benim.

Boğarım; düşünmem, alırım canlarını hainlerin.

Görüyorum…

Beklenenim, bilirim! ..

Gelirim de; koskoca duvar ördüler aramıza,

Çin Set’i gibi önümde, tırmanmama engel.

Yıkalım duvarları birlikde;

Gel, hadi gel…

Erdinç Sert