Gel Etme Yar.... Şiiri - Zeynel Açıkgöz

Ey şark rüzgarı! Eğer yolun o selvi boylunun kapısına düşerse,
de ki ey sevgili ki arslanları deviren,senin o gözlerinin avı.

Korkarım ki kalır o sevgilinin gözünde senin gibi yarın, mazlum ahı.
Gel etme yar, bilirsin hasretin kuruttuğu damarların olmaz toprağı.

Damarsız selvinin âkibeti iki büklümdür, üşüyenin olmuş sobada nar’ı.
Kül olsan ne fayda, kullanmaz yeni nesil, bakıp açmaz yüzüne o darı.

Sen, ayrılış halinde beni nasıl bilmişsen değişmedi bu garibin ef’âlı.
Fakat ay yüzlü sevgilim! Sana kavuşmanın da vardır bir daha karı.

Madem ki canım, senin aşkın yüzünden herkese oldum yabancı
Artık Sen de aşık olan bana bir merhamet eyle ki bitsin bu kederli acı