Gel Etme Şiiri - Kenan Çarboğa

Senden sonra göğümün direkleri söküldü
Enkazıma bir çare olmuyorsun, gel etme!
Ay’ım, Güneş’im söndü; yıldızlarım döküldü
Kırkım çıkana kadar kalmıyorsun, gel etme!

Bir sararmış resmini sinemde saklıyorum
Kızıp gücenme diye her lahza yokluyorum
Bazen sebepsiz yere ağlayıp sıklıyorum
Gözyaşım umman olsa silmiyorsun, gel etme!

Ben hicranın tahtına kurulmuşum han gibi
Kahrın beni bırakmaz kısas gibi, kan gibi
Ben seni canan bildim, ben ki seni can gibi
Sen beni yaban gibi bilmiyorsun, gel etme!

Beyaz güller nedense tez boyandı al kana?
Benim derdim sendendir, dermanım senden yana
Cehennemi söndürdüm aşkınla yana yana
Feryadıma bir imdat kılmıyorsun, gel etme!

Şu dağ gibi gönlüme hasretinle dağ vurdum
Geçtim elden, obadan; ne evim var ne yurdum
Bulutların üstüne ipsiz salıncak kurdum
Üryan, büryan hâlime gülmüyorsun; gel etme!

Ellerini tutunca tutuştum ellerinle
Ellerin idam etti ipekten tellerinle
O şımarık, o nazlı, çocuksu hâllerinle
Gün gibi penceremden gelmiyorsun, gel etme!
Dün gibi penceremden gelmiyorsun, gel, etme!