Gel Desem de Gelme Artık

Gel desem de gelme artık,
Bu ev seni unutmaya çalışıyor duvar duvar.
Sen gideli çok şey değişti
Ne aynadaki ben eski ben,
Ne de geceler aynı huzurla uyur oldu.

Kilo aldım mesela,
Eskiden yediğim o minik porsiyonlar
Şimdi gece üçte pizza,
Sonra üstüne çikolatalar, cipsler…
Ne garip, doyuramadım içimde kalan boşluğu.

Sabahlar düşman bana,
İşe gitmek bir yük, kalkmak eziyet.
Alarm çalıyor ama
Senin “hadi uyan” deyişin yoksa
O sesi duymanın da anlamı kalmıyor.

Arkadaşlar hâlâ arıyor bazen,
Ama neyi konuşacağız ki?
Onlar beni eski ben sanıyor hâlâ,
O neşeli, gülüşüyle odaları aydınlatan hâlimi…
Şimdi aynaya bakınca tanıyamıyorum kendimi.

Seninle gittiğimiz o kahveciye gitmiyorum mesela,
Sırf senin yüzünü hayal etmeyeyim diye.
Film izleyemem artık,
Çünkü senin esprilerine gülmeden
Komediler bile ağır drama dönüşüyor.

Yastığım sensizliğe battaniye olmuş,
Geç yatıyorum,
Çünkü rüyalarda seni görmek bile fazla geliyor artık.
Uyumak unutmak gibi gelirdi eskiden,
Şimdi uyanmak cehennemin başka bir adı oldu.

Sen varken yaptıklarımı yapmıyorum artık,
Çünkü her biri sana dair bir iz taşıyor.
Ve bu şehir…
Bu şehir seni çok güzel saklıyor her köşesinde,
Ama ben artık seni saklayamıyorum içimde.

O yüzden gel desem de gelme,
Bu hâlim seni hak etmiyor belki de.
Ya da daha doğrusu,
Ben seni hâlâ çok seviyorum,
Ve bu hâlimle seni yeniden kaybetmeye dayanamam.