Gel Bahtımın Kar Beyazı Şiiri - Hamit Atay

Gel Bahtımın Kar Beyazı

Gel…
Bahtımın kar beyazı,
Gecemin yıldızsız haline ışık ol.
Gülüşünle aydınlat karanlık yüzümü,
Sesinle sar...
Yıllardır üşümüş yüreğimi.

Gel…
Bu yokuşlar yordu beni,
Her adımda biraz daha eksildim,
Sen yoksan, ben kimim ki?
Bir gölgenin peşinden giden
Kimsesiz bir sevdalıyım işte.

Bahtımın rengi sendin aslında,
Bir akşam üstü düştün kalbime,
Ne fırtına durdu, ne yağmur sustu o günden sonra.
Ama sen…
Sen hep içimde bir ihtimal olarak kaldın.

Gel…
Bak, çiçek bile açmıyor sensizliğe.
Gönlümün tarlası kurudu,
Bir damla gülüşüne hasret.
Sadece senin adın yeşeriyor dizelerimde.

Gel…
Suskunluğumun dili ol,
Yarım kalmış cümlelerimin noktası…
Gözümün ucundan düşen her damlada
Seni çağırıyor kalbim.
Duymuyor musun?

Ben seni beklemeyi bile sevdim,
Bir gün döneceğini bilmeden…
Bir umut işte,
Bir delilik belki…
Ama sevmek zaten
Biraz delilik değil midir zalım?

Gel…
Bahtımın kar beyazı,
Yalancı sevdalara düşürme beni artık.
Seninle tamamım,
Sensiz hep eksik.

Yolun sonu bile olsa bu sevdanın,
Yine de beklerim seni.
Çünkü bazı gönüller
Sadece birine ait doğar…
Ve ben seninle başladım,
Seninle biteyim isterim.

Şiir Hamit Atay