Henüz insanın insana cehennem olabileceğini tahmin etmezken,
yani küçükken daha, anneme beden bedene sarılabilmek adına
daha da büyümek, kocaman adam olmak istiyordum.
Böylesine iğrenç bir şeyi istemek yerine bir sandalyeye
tırmanabileceğimi anladığımda, sırtım çoktan aşınmış, ihanetle
ve insanlıkla yaftalanmıştım. Düşünmek için artık fazla geç, bir
avuç toprakla susmak için henüz çok erkendi ve ben, kirli yüzümü
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta