Geçilmeyen Çanakkale Şiiri - Osman Ali A ...

Toplanmış gelmişler Dünya’nın her yerinden,
Kara gün sarmıştı etrafı belliydi bu derinden,
Gemilerine, toplarına ve tüm ihtişamına güvenerek,
Beş çayı İstanbul’da emelleriyle sarhoş, sevinerek,
Nasıl iş bu dediler karşımızda fazla Türk yokken,
Yardıma gelenler kimlerdi onlara duraksız ve erken.
Conk bayırını bir saatliğine aldıktı tüm övünebildikleri,
O da doğru değildi zaten görememişlerdi hiç zirveleri,
Geçit vermiyordu topraklar geçilmeyen Çanakkale.
Ölüme susamış milletti bu korkutmuyordu ölüm bile.
Şehadete değil Allah’a koşuyordu Mehmetlerin nicesi,
Allah en büyüktür tekbiri, dillerinde tekrar eden hecesi,
Korkunç bir uğultuydu bu kulakları patlatan.
Öyle bir destan ki tüm düşmanları çatlatan.
Nasıl kalkardı onca ağırlık Seyit’in ellerinde,
Bu sorunun cevabı şehadet getiren dillerinde
Açlık acısı unutulmuştu çoktan vatan acısı daha beter,
Allah ne güzel Mevladır dediler bize Allah yeter.
Ölülerin kokusu duyulmuyordu sanki iman kokusundan,
Mehmetler ölürken ordu bir şey kaybetmiyordu dokusundan,
Geçit vermiyordu topraklar geçilmeyen Çanakkale.
Ölüme susamış milletti bu korkutmuyordu ölüm bile.
O gece sessizce vazifesini tamamlayınca Nusratımız,
18 Mart bize hediye edildi onlardan kalan hatıramız.
Duvardan daha kuvvetliydi geçilmeyen çelik bedenler,
Tekrar yardıma geliyordu şehit olup cennete gidenler.
Gelibolu’da dönüp durdular şaşkın ve çaresiz,
Gitmek en iyisi dediler artık duyurmadan sessiz,
Geçit vermiyordu topraklar geçilmeyen Çanakkale.
Ölüme susamış milletti bu korkutmuyordu ölüm bile.
Bu destan tarihin sayfalarında tek kalacak bir eşi seçilmez,
Nice nesillerin dillerinde tekrar edecek; Çanakkale geçilmez.