Geceyle Gelen Gülümseme Şiiri - Musa Takçı

Kendimi geceye açıyorum
Atıyorum tüm bedenimi gecenin kollarına
Her zerremi kendi haline bırakıyorum
Alabildiğine gevşiyorum
Kulağımı sarmalayan sessizliğin uğultusuna
Ve geceyi hoyratça delip geçen
Köpek seslerine de duyarsızlaşıyorum
Müthiş bir rahatlık duyuyorum
Ellerim nerede, bilmiyorum
Adeta sessizliğe sızıyorum

Gülümsemeye başlıyorum yavaş yavaş
Dudaklarım gayriihtiyari kulaklarıma doğru yayılıyor
Ve tüm yüzümü kaplıyor bu coşku
Tüm yüzümle gülümsüyorum sanki
Gittikçe bedenim de katılıyor bu şenliğe

Gülümsüyorum
Gecenin bir yarısında geceyle tek vücut
Ve çıkıyorum dört duvarın kuşatıcı çemberinden
Gökyüzüne
Yıldızlara doğru yükseliyorum
Sanki her şey gülümseyerek selamlıyor beni
Gülümsüyorum
Başka türlü davranmak gelmiyor içimden
İliklerime kadar işliyor gecenin sessizliği
Ve sonsuzluğun cesameti
Dalıyorum gittiği yere kadar yaşamın kılcallarına
Ayrı bir dünya açılıyor içimde
Gittikçe genişleyen
Genişledikçe güzelleşen

Gülümsüyorum
İnsana bahşedilen nimetleri hatırlayarak
Nankörlüğümüze, aceleciliğimize
Bitmek bilmeyen çırpınışlarımıza
Ve unutkanlığımıza
Bir anlam veremiyorum
Gülümsüyorum
İnsanın acılarla nasıl olgunlaştığına
Ve her insanın bir şekilde nasıl sınandığına
İnsanın biçtiğinin
Aslında ektiği olduğunu hatırlıyorum
Ve gülümsüyorum
Çalışmadan kazanmak isteyenlerin akıbetine

Ve her şeyi ölçtüğünü sananlara
Her şey benim elimde diyenlere
Ve her şeyi ben bilirim diyenlere
Fırsat bile bulamadan gülümsemeye
Katıla katıla gülüyorum