Geceye Şiiri - Mustafa Kadir Medus

Geceler kabul etmez divaneyi
zamansızlık ister
ister de alıp gitmiştir başını.
Müjdeler olsun gecelerin kervanı kayıp diyara göçtü
bir meczub daha eksildi sorgu evinden
silindi mührü duygusal intiharların
kirpikleri dökülmüş beklemesi yasak bir sevdaysa yaşanan
kan tutan yeminlerimin vadesi artık bitti.
Şimdi vakit ellerimden sızan nükleer atıkları patlatma vakti.
Ve ulusal savaşların kazanıldığı andır bu
sonra kaşları alınmış bir kızın yüzü olur bende tren garları
yolculuklar ki öğretir
her terkedilme ak düşmüş saçlara gebe
her beklemede nasır tutar gözlerim
ey zamansızlığı çalıp kaçıran gece
sebebi sensin lanetlenmiş vakitlerin
mekansız bıraktın şairleri
işte buyüzden çöktü şiirlerin gazabı üstüne
bu azaba birtek cehennem bekçisi dayanır
divanelerin ahı tuttu seni ey gece.

Hep bir yalanı yaşar gibi eksilttim herşeyi
bıkmak enzekice oyunu oldu çekip gitmelerimin
kal demek mahşeri bir elem ister
ağlama duvarı değil yüreğim
ey yabpoz şehirlerin insansı hayellerini kavuran gece
mavi yıkımların kızıl sakallı duygularımdan yapılma gece
efsunlu yazıların müsebbibi sensin
gökdelenlerin hayta hıçkırıkları boğdu rüyalarını senin
bedduasını almayacaktın hayberi sokaklarda yaşayan gariblerin
sana mekansızlık düştü bu divane isteklerimde
ençok depremcil bir ölüm yakışır sana
sessiz derinden ve habersiz
kimsesiz kalarak
ama hiçkimse bilmeksizin
depremcil bir ölüm yakışır sana
divanelerin ahı tuttu seni ey gece.