Gecenin sessizliğinde parlıyorsun

Gecenin sessizliğinde parlıyorsun sevgilim
hayal ettiklerimi bir gün senin için tek sıraya dizeceğim
sana anlattığım yıldızlar kuruyan ağacın yaprakları gibi
sonsuzluk boşluğuna dökülerek kayıplar kentinde
buhar olup beni de senide acımasızca yok ediyor

Gecenin sessizliğinde parlıyorsun sevgilim
ne garip bir sensizlik ve susuzluk çeker dudaklarım
kararmış gözlerim sensizliğinde yoksun
her sohbetimizin sonunda umutsuz kararsızlıklar

Labirentlerinde yolumu şaşırıp çıkışı olmayan
Sensizlik girdabında umutsuzca ömrümü tüketiyorsun
Ama seni kendime tanrılaştırdığımı bilmeden
Tüm umut kapılarını kapatarak bu dünyayı bana
yaşanmaz hale getiriyorsun…

Gecenin sessizliğinde parlıyorsun sevgilim
seni unutmak istesem de kendimi kandırıp
yalanlarla avut sanda senin bendeki sevgilerin
mıknatıs gibi çekerek senin sevgin ve aşkınla
bütünleşiyor bu karmaşık düşüncelerindeki bedenim

Gecenin sessizliğinde parlıyorsun sevgilim
bak gecenin karanlığındaki yanan son yıldızı
avucunda tutarak kalbinde senin için kurduğum
dünyadaki toprakta saklayarak umutsuzluğun için
akıttığın göz yaşlarıyla sulayarak bir yıldızdan

Milyonlarcasını sana olan sevgimle yeşerterek
buluşacağımız diğer dünyada yol kenarındaki
tüm tozları yutarak seni ilk durakta bekleyeceğim
ve yeşeren yıldızlarda kendi dünyamızı kurup ölene kadar
seni sevecek korkusu yaşamadan hayatını benimkine katarak

Sonsuzluk korkusu olmadan yaşayacağız bana
bin huri yada bin hayatı altın tepside sunsalar da
seni kendime tanrı yaparak hep sana tapacağım
hep sana tapacağım sevgilim...