Uzun zaman olmuştu,
Elime almayalı kalemi.
Ne kadar sevmesem de yalnızlığı,
Bu yalnızlık senin eserinde saklı.
Gecenin koynunda kayboldum,
Hani nerede benim kara kaplı kitabım?
Yarısı kırık kalemim,
Ömrümü, gençliğimi sildiğim silgim…
Nerede benim zifiri karanlığım,
Kaybolan, bir zamanlar parlayan yıldızım?
Sorma ne haldeyim,
Yaşıyor muyum, bilmiyorum.
Gökten kopan bir yıldız misali,
Umarsızca ilerliyorum
Karanlığın en tenha yerinde.
Dışarıdan çok güçlü göründüğüm anlarda
içimde yavaş yavaş nelerin koptuğunu
bir tek ben bilirim
Güçlü değilim…
Sadece anlatmıyorum
Bu gece suskunum,
Hem de hiç olmadığım kadar.
Yine aldım kalemi elime,
Gözlerim gökyüzüne daldı;
Suskunluğum kederden mi,
Belki de kırgınlıktan...
Kahvemden alırken son yudumumu,
Bakıyorum odamın balkonundan şehrin manzarasına.
Sustukça kanayan cümlelerim var içimde.
Neden rengarenk bir şehir burası?
Yoksa benim içim mi zifiri karanlık?
Yüzündeki tebessüm beni benden alan,
Sevmek kimisine göre aptalca,
Kimisine göre çılgınca...
Bana göre sevmek; anlamaktır, sevdiğim.
Sen beni anlayınca
Unutma beni,
Gölgeler arasında kaybolmuş bir sesim ben.
Sessizliğin içinde çırpınan,
Kayıp bir düş gibi kalan.
Unutma beni,
unutma beni ey koca şehir
ben yine aynı benim
senin sokaklarını ilmek ilmek işledim beynime
hangi caddende aşklar yaşanır
hangi sokaklarında hüzünler çöker…
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!