Gecenin İçinden Yükselen Gölge

Gecenin İçinden Yükselen Gölge

Rüyaların kapısından içeri süzülen bir gölge var,
Sessizliğin içini yaran bir nefes gibi yaklaşır bana.
Karanlık, adımlarını saklamadan fısıldar duvarlara;
“Rüyalarına girer kabusun olurum,” der,
“Karanlıkta saklı bir yankı gibi uyutmam seni…”

O gölge, gecenin en derin yerinde kıvrılır,
Geçmişin kırık aynalarından yüzünü çıkarır.
Unutulmuş anıların küllerinden yükselir,
Bana dönüp soğuk bir sesle tekrar eder:
“Bana yaptıklarını lime lime burnundan getirip
rüyalarına gireceğim… Acın olacağım,
uyutmayacağım seni…”

Ama bilirim, o ses bir düşman değil,
Kalbimin karanlıklarında yankılanan bir hatıradır.
İçimde saklanan kırgınlığın,
konuşmaya yüz bulmuş hâlidir.
Gece bu yüzden uzun, bu yüzden ağırdır;
Uyku bana küser, rüyalarım benden uzaklaşır.

Gölge geri çekilmez, adım adım yaklaşır,
Sanki zamanı tersine çeviren bir fırtına misali.
Her nefeste geçmişi tekrar dokur tenime,
Her hecesi içimde bir yangın olur.
Karanlık bilmez susmayı, bilmez durmayı;
Sözlerini yine fısıldar,
Yine yarım bırakmaz:
“Rüyalarına girer kabusun olurum…
Uyutmam seni…”

Ve ben anlarım bir an,
Bu gölge başkasının değil,
Benim içimde doğan bir acının sesidir.
Geceyle konuşan, rüyalara hükmeden,
İçimde büyüyen bir kırgınlığın şiiridir.

Bu yüzden susmam gece olduğunda,
Kelimeler karanlıktan filiz verir;
Her biri bir rüya, her biri bir yara,
Her biri uykuya direnen bir yankı.
Ve gölge son kez fısıldar:
“Uyutmuycam seni…”

Ama artık bilirim,
Bu bir tehdit değil,
Yaralı bir kalbin rüyalara döktüğü
uzun, karanlık bir şarkıdır.

Söz : Mucize