Gecenin Gülü Şiiri - Nurullah Kaplan

Nurullah Kaplan
1

ŞİİR


0

TAKİPÇİ

Gecenin Gülü

Sen gülünce gece aydınlanmaz artık,
Karanlık bile sende kendine yer bulur.
Gülüşünle başlar her şey,
Ama sarıldığında… işte o anda,
Ben arafta kalırım.

Ne tam düşebilirim ne de uyanabilirim,
Ne gidebilirim senden,
Ne de kalabilirim tamamen.
Kollarında bir sonsuzluk var
Ve ben orada kaybolmakla bulunmak arasında
bir yerdeyim zannımca.

Gecenin gülüsün sen,
Ama sarılmaların yok mu,
Sanki gecenin kendisi:
Korkutucu kadar huzurlu,
Sonsuz kadar kısa,
Sessizlik kadar gürültülü, kalpte yankılanan bir an.

Senin sarılman,
Zamanla kavga eden bir dua gibi,
Ne ait geçmişe, ne razı geleceğe…
Orada donuyor her şey;
Sadece kalp atışın var,
Ve ben ona tutunuyorum,
Sanki bir ip gibi sonsuzluktan.

Sesin uzak bir ezan,
Bir sır kalbime dokunan,
Ve ben ne inanabiliyorum
Ne inkâr edebiliyorum seni.
Araftayım…
Ama bu araf,
Cennet gibi kokuyor teninden.

Anlamaz kimseler bunu,
Gülüşünün masumluğunda gizli
koca bir fırtına var.
Ve o fırtınada ben,
Sadece sen sarılınca sığınabiliyorum.
Etme beni senden mahrum Gecenin Gülü…

Nurullah Kaplan
Kayıt Tarihi : 8.5.2025 16:11:00
Yıldız Yıldız Yıldız Yıldız Yıldız Şiiri Değerlendir
ÖNCEKİ ŞİİR
SONRAKİ ŞİİR
Hikayesi:


"Gecenin Gülü", Nurullah Kaplan’ın duygusal bir boşluk ve yoğun özlem içinde kaleme aldığı lirik bir şiirdir. Şair bu şiiri, sevdiği ancak tam anlamıyla ulaşamadığı bir kıza yazmıştır. Şiirin temelinde, aşkın içinde barındırdığı ikilik hali yer alır: birine çok yakın ama bir o kadar da uzak olmak. Şiirde geçen “araf” teması, bu içsel gel-gitleri sembolize eder. Sarılmakla birlikte gelen huzur, aynı anda korkuyu da doğurur. Çünkü bu sarılma zamanla kavga eder, geçmişi reddeder, geleceği ise kabul etmez. Yani bu şiir, bir anın içinde donmuş, zamansız bir sevginin anlatısıdır. "Gülüşünle başlar her şey" dizesi, sevilen kişinin varlığının hayatın merkezine yerleştiğini vurgularken, "sarılmaların yok mu / sanki gecenin kendisi" bölümüyle sevginin sadece huzur değil, aynı zamanda içsel bir fırtına da getirdiği sezdirilir. Şair, bu şiirde yalnızca bir sevgiliye duyulan özlemi değil; onun gülüşünde, sesinde ve varlığında hem kendini bulma hem de kaybolma hâlini işler. Şiir boyunca yinelenen “araf” teması, bu kararsızlık ve çıkmaz hissini sürekli canlı tutar. Son bölümde geçen “Etme beni senden mahrum Gecenin Gülü…” dizesi ise, şiirin yalvarış noktasını oluşturur. Bu satır, şiirin en çıplak, en açık duygusudur: sevilenin yokluğuna dayanılamayacağı gerçeği.

Yorumunuz 5 dakika içinde sitede görüntülenecektir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!