Gecenın En Zifirinde Şafak

Gece zifiri karanlığı çöktüğünde usulca,
Hüzün çöker, bir karabasan gibi yüreğime.
Sensizlik, damla damla demlenir benliğimde,
Hayalinle avunur bu ıssız, yetim yalnızlığım.

Sessizliğin nabzında kaybolan hatıralar,
Her damla yaşta seni fısıldayan bir yâd.
Bekleyiş, keskin bir bıçak gibi sızlasa da,
Yine de bilirim ki aşk, sabrın en yüce sanatıdır.

İçimde bir kor, hiç sönmeyen o kadim aşk,
Zamansız bir yolculukta ruhum seni arar.
Her yıldız kayışı, gökten inen bir hediye taşır,
Gecenin zifirinde şafak vaktini müjdeler.

Odamın duvarları, senin silüetinle canlanır,
Bir anda açar en nadide güller, o solgun yüzümde.
Gözlerim kapalıyken, ellerin olur avucumda,
İşte o an kaybolur tüm keder, tüm yorgun sıkıntı.

Sıcaklığın sarar tüm yanan hücrelerimi,
Bir volkan gibi patlayıp, bir deniz gibi coşarım!
Gönlümde fırtınalar diner, rüzgârın sesi dinlenir,
Seninle başlar hayatın en görkemli yeni doğuşu.

Şimdi bu coşku, bir çağlayan gibi gürler,
Sana ulaşmak için setleri, engelleri parçalar.
Senin adın, dudaktan dökülen en tatlı melodi,
Sensizlik, artık sadece bir geçmiş zamandır.

Ve nihayet, hüzün perdesi yırtılır büyük bir sesle,
Sen varsın diye, karanlık bile bir müze!
Bu aşk, ne kadar zifiri olsa da gece,
İçimde yanan bir meşale, hep senin yolunda.

Sonra o nihai bakışın gelir, tüm acılar diner,
Kırık kalbim filizlenir, yeniden can bulur.
İşte o an, hayat yeniden başlar en başından,
Seninle var olmak, varoluşumun en büyük sebebidir!

Nurgül Ankara