Gecenin Ağzı Şiiri - Kenan Deniz

ellerim geziniyor gecenin ağzında
gün sökülüyor kendinden

bir dil uzatsan dağılıyorum
bir baksan parçalanıyor gözlerimin eğrileri

ellerinde bir ağaç
saksıda kar çiçekleri
nehirler ki içindeki o ateş
kim bilir hangi denize
dökülüyor

bir rehinci olduğum doğru
apansızlığımda
çocukmuşum da
bir gelip bir gidiyor seninle
aklım

törpülüyor diş etlerimi bilmediğim iklimler
alçalıp yükselen
dilinle ovaladığın ne varsa
boşluğuna düşüyorum

hayatım zincire bağlı bir vedalar artığı artık
derin ve kimsesiz !

sonu gelmez bir bunaltı kadar
bırakıp gidiyor düşlerimi rüzgar

oysa ben aynı yerde durup
usulca öpüyorum buruşan sessizliğini
su seslerine yakın
pencerenden

çünkü seninle rengini bilen bir kuş gibi hür
bulutlara , yağmurlara dokunmak istiyor insan