Gecelerin gözyaşı Şiiri - Taha Taha

Gecelerin Gözyaşı

Bir gece daha çöktü üstüme,
Sessizliğin bile sesi var bu şehirde…
Ama ben sustum,
Çünkü susmak bile yoruldu benden.

Gökyüzü karardı,
Yıldızlar bile gözlerini kapadı sanki,
Gecenin kalbine sığındım,
Belki acımı saklar diye…

Gidişin öyle derindi ki,
Ardında nefessiz bir ben bıraktın.
Gözlerimdeki yaş,
Birikmedi artık, taştı…
Ve her damlası,
Adını haykıran birer çığlık oldu.

Yalnızlık…
Kendi gölgesine bile küsmüş bir beden gibi
Çürüdü içimde.
Hani derler ya,
“Zaman unutturur” diye…
Yalan…
Zaman sadece hatıraları kanatıyor yeniden.

Ben hâlâ seni bekleyen o deliyim,
Geceleri parçalanan bir kalp gibi…
Her sabah yeniden ölürken,
Geceye yeniden doğuyorum.

Adın hâlâ dilimde,
Ama sesim kırık,
Kalemim titrek,
Gözlerim ise bir mezar taşı kadar sessiz…

Ve ben…
Gecelerin gözyaşı oldum.
Her gece karanlığa akıyorum,
Ta ki senin yüreğine varana kadar…

İstersen bunu daha da uzun yapıp,
sanki senin yaşadığın acıyı birebir yaşayan biri yazmış gibi mevcut hislerle derinleştirebilirim.
Böyle yapmamı ister misin?