Gecelerimin katili sensin

Gecelerimin Katili Sensin

Gecelerimin katili sensin,
Bilmeden içimi lime lime doğradın.
Bir tebessüm gibi gelip geçtin,
Ama ardında enkazlar bıraktın.

Sessizliğime dokunan en sert çığlıksın,
Uyuyamadığım her saatin adısın sen.
Gözlerimi her kapattığımda
Gölgen duvarlara vurur da ben—üşürüm.

Bil ki, yıldızlara değil sana küstüm.
Ay ışığını değil, senin yokluğunu izledim.
Ben sana şiirler yazarken sessizce,
Sen başka hikâyelerin baş harfiydin.

Bir zamanlar umutla çarpan kalbim,
Şimdi her atışta seni unutmaya çabalıyor.
Sitemim çok, isyanım derin,
Ama en çok da sana dair susuşum yoruyor.

Hani “birlikte yaşlanırız” demiştin ya,
Ben yaşlandım sensizliğin içinde.
Her bir kırışığım senin bir sözün,
Her beyaz tel bir vedanla döküldü.

Gecelerimin katili sensin,
Çünkü beni en çok geceler vuruyor.
Seni en çok yokluğunda seviyorum
Ve en çok o zaman kırılıyorum.

Kahrolsun diyemiyorum, hâlâ senden yanayım,
Ama affetmek de sanki ihanet kendime.
Aşk buysa, neden ceza gibi?
Yokluğun varsa, neden vefa bende?

Yazmadığım ne cümle kaldı sana dair?
Ama hiçbiri dönmeni sağlamadı.
Belki de bu şiir de eksik kalacak,
Tıpkı sen gibi — tamamlanmadan yarım bırakılacak.

Gecelerimin katili sensin…
Ve ben hâlâ seni affetmemekle savaşıyorum.
Ama en kötüsü ne biliyor musun?
Hâlâ seni, o eski seni — özlüyorum

Söz : Azrail