Gecede Unutulmuş Bir Mektup 2

Gecede Unutulmuş Bir Mektup

Bir zarf,
Bir dua gibi açılmamış yıllardır,
Üzerinde senin adın…
Benim yazım…
Ve hiçbir yere gitmemiş bu aşk,
Sadece içimde durmuş...
Yıllarca...

Geceler geçti,
Radyo sustu, şehir sustu,
Ama içimde sen konuşmaya devam ettin.
Hiç gönderilmemiş kelimelerle,
Harf harf büyüttüm seni
Karanlık bir çekmecede...

"Sevgilim," diye başlıyordu cümle
Ama ardı hep yarım,
Çünkü sen hiç tamamlamadın beni.
Gidişin bir sondu belki sana göre,
Ama bana binlerce
başlayamayan sabah getirdi...

Senle yaşanmamış her an
Bir ihtimalin künyesini taşıyor hâlâ,
“Belki” dedim…
“Bir gün” dedim…
“Unutursam kalbim çürür” diye korktum
Ve unutamadım.

Mektubun ucuna,
Bir tüy gibi koydum iç çekişimi:
“Beni hatırlarsan,
Yüreğini susturma…”
Ama sen,
Kalbini de götürdün benden giderken.

Sana yazılmıştı bu mektup,
Ama yazıldıkça bana döndü.
Her satırda biraz daha
Kendime itiraf ettim seni sevmeyi…
Ve her gece,
Bir postacı sessizliğinde sustum.

Kaç gece “gönder” dedim kendime,
Kaç sabah “yak” dedim.
Ama aşk,
Yalnızlar için yazılmış bir şiirse
Ben bu şiirin yalnız hecesiyim artık...

Ve bu mektup,
Gözlerinden bir damla yaş düşsün diye
Yüreğinin kıyısında
Bir gün okunacak diye
Sonsuza mühürlü kaldı...