Sessizliğin eşiğinde durdum,
Kendi sesimi duymak ister gibi.
Kalabalıklardan geri savruldum,
Bir ıssızlık seçtim, deli gibi.
Gökyüzüyle konuştum bir gece,
Yıldızlardan öğrendim sabrı.
Ay, içimdeki karanlığa perde,
Gözyaşımda yıkandı her anı.
Toprak gibi sustum yıllarca,
Kök saldım kırılmış anılara.
Bir tomurcuk gibi açtım sonra,
Kendime vardım, usulca…
Eymen Özgüven
Kayıt Tarihi : 17.4.2022 01:24:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!