Gece Yağmuru Şiiri - Hüseyin Turhal

Saat gece yarısını çoktan geçmişti. Odanın içindeki sessizlik, birden dışarıdan gelen damlaların ritmik sesiyle delindi. Önce seyrek, çekingen vuruşlardı cama; sanki yağmur, gelip gelmeme konusunda kararsız kalmış gibi. Sonra pervasızca hızlandı.

Pencerenin mermerinde biriken su, artık biriken değil, hızla akıp giden bir nehircikti. Şehrin gürültüsü, o an için tuhaf bir şekilde yumuşamış, arka plana itilmişti. Yerini, ıslak asfaltın kokusunu taşıyan bu sürekli, fısıltılı müziğe bırakmıştı.

Kalkıp pencereye yaklaştım. Karşıdaki sokağın lambaları, yağmurun perdesinden süzülerek uzuyordu. Işıklar, sonsuzluğa doğru uzayan titrek altın çizgilerine dönmüştü. Her şey flu, her şey belirsizdi ama bu belirsizlikte garip bir huzur vardı. Bu, bir şeyleri beklemeyen, bir yere yetişmeyen, sadece kendi varlığıyla yetinen bir andı.

Gece ve yağmur. Sanki ikisi, dünyanın üzerindeki tüm yorgunluğu sessizce yıkamak için anlaşmış gibiydiler. Yağmur durduğunda, sabah olduğunda, her şeyin biraz daha temiz, biraz daha katlanılabilir olacağını bilmek, o an için yeterliydi. Ve ben, o pencerenin önünde, sadece dinledim. Hayatın arasına sızan o kısa, ıslak molayı.