Gece Ve İçimdeki Sen Şiiri - Faruk Doğan 2

Gece, şehrin uykusuna sarılırken,
ben hâlâ senin adını fısıldıyorum.
Rüzgâr, sessiz sokaklarda dolaşıyor,
ama senin yokluğun kadar keskin değil.

Kalbim bir kapı gibi,
sana açılmak için bekliyor.
Her çarpışı, her sessiz nefesim
bir sana ulaşma çabası,
bir seni bulma arzusu.

Gözlerim karanlığa bakarken,
her gölge senin yüzüne dönüşüyor.
Ama elimden hiçbir şey gelmiyor,
sadece üşüyen bir bekleyiş kalıyor geriye.

Bazen düşünüyorum.
Aşk, sadece yanmak mı?
Yoksa yanarken hâlâ sana tutunabilmek mi?
Ben ikincisini seçiyorum,
sensizliğe rağmen
sana adanmış bir sessizlik içinde.

Ve gece sona ererken,
yeni gün doğarken,
içimdeki sen bir yıldız gibi kalıyor;
hiç sönmeyen,
hiç kaybolmayan,
ve ben hâlâ,
sana dokunamasam da
seninle yaşıyorum.
sessiz ama sonsuz bir sevda gibi.