Gece ve ben Şiiri - Asya Öztürk

Bu gece söndürdüm şehrin tüm ışıklarını
gök yüzünden topladım tüm yıldızları
avuç içlerimde, sanki sen varmışsın gibi
karanlığa anlattım seni
göremediğim ay yüzünle konuşmaya başladım

Sonra içimi bir titreme sardı
sanki her yerde sesini duyuyormuşum gibi
o an sokak lambaları bile titremeye başladı
caddeler boş
dilimde sadece mırıldandığım adın
yankılanıyor kulaklarımda

Gece ve ben
bir kaldırım taşına öylece çöktüm
yüzün gözümün önünde
bir kaybolup bir belirsizlikte süzüldü
bu gece en çok canımı yakan sensizlikti

Ay yüzünü bana döndü
titreyen dudaklarım, ellerim, dizlerim
bu gece hiç bu denli korkmamıştım karanlıktan
sadece avuç içlerimdeki yıldızlar ışık oldu bana

Ve ben ağlarken gözlerim kuru kaldı
içim oluk oluk kanarken
bir zamanlar aşk dediğimiz ne varsa
şimdi bir enkaz yığını
ben hâlâ o yıkıntının altındayım
nefes nefese adını mırıldanıyorum