Gece Nöbeti Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Gölge Nöbeti
Gecenin en sessiz anında,
Adını fısıldar yüreğim…
Zamanın durduğu o yerde,
Dudağım değil, en derinim.
Bir gölge düşer duvarlara,
Sanki sen gelirsin içeri…
Ne aydan sızan bir ışık bu,
Ne de kandilin titrek izi.

Bu, yokluğun bedene bürünmüş hali,
Hayalin, odamın tek sahibi.
Perdeler kımıldar usulca,
Sanırım nefesindir değen.

Havada tanıdık bir koku,
Yıllanmış bir hasret gibi genzi yakan.
Uzanır elim, boşluğu yoklar,
Dokunduğum, yine soğuk sıvalar.

Bu bir oyun, kendime kurduğum,
Her gece yeniden var edip,
Her seher vakti yok olduğun.

Bir avuntu bu, acıyla yoğrulmuş,
Senden kalan en gerçek yalan buymuş.
Bilmem, bu sevda mı, yoksa bir vebal mi?
Adın, geceme düşen tek hece,
Gölgen, ruhuma vuran kelepçe…