Gece Karanfili Şiiri - Nurcan Düzenli

Kaybolan bir gölge boyuyor kendini altın rengine,
Ne bir yıldız kayıyor, ne de gece sararıyor.
Susuyor tüm sesiyle bütün çığlıklar,
Susuyor zaman, aşkın gözleri kararıyor.
Kaybolan bir gölge boyuyor kendini altın rengine sabaha kadar...

Şiddeti savuruyor tüm karanfilleri geceden gündüze.
Yağmurun sesi çarpıyor gözlerime usulca,
Yaprakları dökülüyor günlerin, günler, geçtikçe ağlıyor.
Yaralanıyor tüm karanfiller kırmızıya vurulunca,
Şiddeti savuruyor tüm karanfilleri geceden gündüze, gündüzler korkuyor.

Gecenin giotinine yatıyor bütün umutlarım,
Titriyor yolların dudakları, ıslanıyor kaldırımlar...
Kanını çekiyor karanfiller boyandığı rengin.
Kaybolan bir gölge boyuyor kendini altın rengine sabaha kadar,
Gecenin giotinine yatıyor bütün umutlarım, çekilin.

Tüm dehlizler kapanıyor kalbimin üzerine,
Gizemini saklıyor gözlerinde tüm aynalar sırrını tutunca.
Gizleniyor gecenin gözleri tüm yaşlarına sarhoşluğun.
Ürküyor karanfiller karanlığın tozunu yutunca,
Tüm dehlizler kapanıyor kalbimin üzerine, düşüncelerim durgun...

Feri sönüyor gecenin gönül aynasının.
İstanbul susuyor tüm bekleyişini gözlerinden inen,
Asırları çekiyor gece, eline aldığı altın iplerle.
Nehirler geçiyor sönmeyen bir ateşin üzerinden,
Feri sönüyor gecenin gönül aynasının, kırmızının ateşi düşüyor derinlere...