Gazze’nin Sessiz Çığlığı Şiiri - Mesut B ...

Gazze’nin Sessiz Çığlığı

Açlığın gölgesinde büyüyordu çocuklar,
gözlerinde bir parça ekmeğe sığınan umut,
ama korku daha derindi—
bir bombanın gölgesinde donmuş bakışlar gibi.

Bir dede vardı,
omzunda torununu gezdirirdi bir zamanlar;
şimdi aynı omuz,
torunun cansız bedenini taşıyor—
ağır bir yük değil,
ama en ağır acı.

Bir baba vardı,
elleriyle çocuklarına oyuncak yapardı,
şimdi aynı eller
çocuğuna mezar kazıyor,
toprağın her zerresine gözyaşını karıştırarak.

Bir anne vardı,
ninniler söylerdi uykusuna huzur olsun diye,
şimdi aynı ses
göğe uzanan bir feryat:
“Yâ Rab, neden bu kadar sessizlik?”

Ve dünya—
gözlerini kapıyor,
kulaklarını tıkıyor,
sanki hiçbir şey olmamış gibi
kendi sofralarında doymaya devam ediyor.

Oysa Gazze’de çocuklar ölüyor,
her ölüm, insanlığın alnına
kara bir mühür gibi vuruluyor.