Yorgun düştüm beklemelerden.
Gelmiyecegini bile bile beklemek,
Ne acı bilir misin?
Bilsen gelirdin ya…
Cemreler düşüyor
Tüm bedenime,
Bir gece yarısı sarsıntı ile uyanıyorum
Yer gök altımda kayıyor
Önce deprem sanıyorum
Avize sallanmayınca
Anlıyorum
İçimde senden kalan çatlakların kırılışının
ah gönlüm hesap isteme ne olur benden
kahrolmuşum, perişanım
bilirim seni her kez yüzünde üzdüğümü
ama ne olur öç alma
seni sevmek isteyenlerden çıkarma acısını
hiç mi suçun yok
Kirletilmiş yıpranmış bir kalp
İnsanların insanlara armağanı
Hepsi bir şekilde kirletilmiş
Ama kirletmekten de çekinmemiş
Her kez temiz bir kalbi ilk kırdığında
Anlar ki yanlış yaptığını
biliyor musun
her gün sana mektup yazıyorum
özlem dolu mektuplar
almıyormusun niye cevap yok
sana ulaşmıyor mu yoksa
oysa seven kalpler arasında köprüler vardır derlerdi
Sen gittiğinden beri yüzüm gülmüyor,
Ne yapıyorsun şimdi bensiz
Tanrı’nın kucağında?
Ninnilerle büyüttüm seni tahta beşiğinde,
Kanat gerdim yaban kuşlarına,
Bir kör kurşuna kanat geremedim…
Hak etmiyorsun gözyaşlarımı
O yüzden yanağımda süzülmüyor
Göz bebeğimde kalıp
Kirpiklerimi yakıp, içime akıyor
Orda hançer olup yüreğimi oyuyor
Oyduğu yere seni gömüyorum
sana dair ne kaldı diye bakıyorum
kendime
sana dair benden başka hiç bir şey kalmamış
kendimden bir şey arıyorum kendime
kendimden kendimi bulmak imkansız
her yerde sen
Sen bilmezsin
Sen giderken ben ağlıyordum
Ellerimde hüzün kalıyordu
Gitme, demek isterdim
Ama zamansız bir gitme
Olduğundan sustum
Soğuk rüzgâr nerden esiyor?
Hangi kapımı açık unuttum
Böylesine poyrazlar eser oldu
Gönül evimde
Ne oldu bana böyle
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!