Yetmişyedi senesi güz sonu, köyümüzün güney çıkışında bulunan mezarlıktan köy istikametine yürüyorum. İlkokul arkadaşım Hürem ile karşılaşıyor ve soruyorum. –Neriye gidiyon? (nazal ‘n’ ile telaffuz) - Garaööndere’ye. Başkaca diyalog yok.
Ööndere, bizim oralara ait telaffuz. Oklavadan biraz kalın, en az dört metre boyunda, ağaçtan elde edilen kullanım gereci. Ucunda kısa kesik bir çivi bulunur. Rahmetli Dedem Adilağa ve tabii diğer rençberler, karasaban ile çift sürerken ve döven dediğimiz tahta ile, ekinleri işlerken, öküzleri yönlendirmek için ne büyük ustalıkla kullanırlardı onu. Bu hayranlık uyandıran ustalığı, sırıkla yüksek atlama sırasında sporcularda dahi görmedim.
Neredeyse unutuyordum, Gara(kara) Ööndere’ de köyümüzün güneybatı yönünde bir mıntıkanın ismi.
Son yıllarda ne zaman Ankara Adliyesine girsem, Hürem ile aramızdaki diyalog geliyor aklıma.
Adliyenin, mekanik temizliğe rağmen ağarmayan yapısı ve içerideki kasvetli havadan olacak sanırım.
Sen nerdesin, ey sevgili, yaz günleri nerde!
Dağlar agarırken konuşmuştuk tepelerde,
Sen nerde o fecrin agaran daglari nerde!
Akşam, güneş artık deniz ufkunda silindi,
