Gamzelim Şiiri - Ibrahim Halil Aksoy

Gamzelim,
gülüşün yarım bir bahar gibi kaldı içimde.
Bir yanda çocukluğum,
bir yanda senden eksilen yanım…

Gözlerin —
bir rüyanın sabrına benzerdi,
baktıkça çoğalırdım,
sustukça eksilirdim.

Gamzene düşen ışık,
kalbime düşen gölgeydi.
Bir tebessümünle ısınırdı dünya,
bir susuşunla kışa dönerdi şehirler.

Gamzelim,
sen gülünce doğardı gün,
sen susunca ağlardı rüzgâr.

Şimdi hangi aynaya baksam,
gülüşün orada kalmış —
bense hep eksik yansıyan yüzümle kalmışım.

Bir gamzen var,
dünyanın tüm savaşlarını durduracak kadar güzel;
ama artık bana değil,
zamana ait.

Ve ben,
her gülüşünde biraz daha yok olmayı seçtim.