Gamzelim Şiiri - İsmail Poyraz Kılıç

Gamzelim derdin ya hani, içim ısınırdı,
O tek sözcükle bile bahar gelirdi.
Gülüşümde kaybolur gibi bakardın,
Sanki dünya susar, sadece biz kalırdık.

Gamzelerime sığınırdı yorgun günlerin,
Ben susardım, sen gözlerimden okurdun beni.
Bir “gamzelim” deyişinle dağılırdı bulutlar,
Gecenin koynunda bile doğardı güneşler.

Şimdi uzaktasın ama sesin kulağımda,
“Gamzelim” diyorsun hala rüyalarımda.
Uyanırken bile gülümserken buluyorum seni,
Hayalimde değil, kalbimde yaşıyorsun sevgili.

Bir tebessümle başlar senden bahsetmek,
Bir damla özlemle devam eder her cümlem.
Seni anlatmak, rüzgara şiir yazmak gibi,
Uçup gitse de harfler, izi kalır her hecede.

Şimdi uzaklardasın ama ben hala oradayım,
Senin gözlerinde, o sessiz gülüşlerinde.
Her şey değişse de,
“Gamzelim” diye seslenen o ses,
Kalbimde yankılanıyor hala
İçimde bir ezgi gibi, hiç susmayan…

Ve bil ki sevgili,
Mesafeler uzaklaştıramaz gönlümde kurduğum evi.
Sen neredeysen, ben oradayım,
Bir gamzenin kıyısında, sana yaslanmış zaman…