Funda Şiiri - İsmet Ülker

Bana “Ayrılmalıyız” derken telefonda—
Beynimden vurulmuşa döndüm o anda...
Seninle konuştuğumuz zaman zarfında
Öldüm, öldüm dirildim be Funda.

Buğulandı gözlerim, ağlayamadım—
Hırsımdan telefonu yerlere çaldım.
Lal oldu ağzım, dilim konuşamadım—
Kahrımdan oturup içtim, ağladım.

Artık arama, bir daha açmam telefonu.
İkinci bir telefon her şeyin sonu...
Sevmedim gitti ben bu aşk oyununu—
Nasıl da ağlattın annemin biricik oğlunu!

Elveda sevgilim, elveda sevenlerim—
Alıp başımı buralardan gideceğim.
Kim bilir daha neler yaşayıp göreceğim...
Hoşça kal geçmişim, merhaba geleceğim!

Vay başıma, vaylar başıma...
Bu da mı gelecekti başıma?
Söylenecek çok söz var ama—
Şu ayrılığı yazan bir çıksın karşıma!

Vay başıma, vaylar başıma—
Ne kara yazılar yazılmış anlıma.
Ağlasam sızlasam ne fayda...
Ağlamaya değmezmişsin sen Funda!