Firkatnâme Şiiri - Kanuni Şehnaz

Firkatinle târumâr oldu dil-i bî-çârem,
Ne sabr kaldı ne metâ‘, yandı bütün diyâram.

Gittin de perîşân eyledin hâl-i vücûdum,
Hicrân bana mahsûs imiş, yağma edildi varam.

Adın geçer içimde gizli bir âh gibi,
Her âhım olur nâle, her nâlem elem-kâm.

Hasret dedikleri bir dert değilmiş meğer,
Canıma kast eden bir sessiz cellâdmış tamâm.

Ne rûzgâr tesellî verir ne leyâl uyutur,
Şeb tâ şeb yanar sînem, sabâhım hep harâm.

Ben sensizliği bildim de kendimden geçtim,
Zîrâ ben dediğim şey seninleydi müdâm.

Ey nigâr, bilmez misin bende ne bıraktın?
Bir asırlık firkat, bir avuç kül, bin hicrân.

Eğer bir gün sorulursa “Kanûnî nicedir?”
De ki: hasretle erimiş, adında kalan nâm.