Nihal'ime Firkat Ordusunun Komutanı

Ben bir ordu komutanıyım
Ama düşmanım düşman değil…
Aşkın kendisi bana cephe almış,
Ben yüreğimi sipere sürmüşüm.
Düşmanım vuslat,
Zafere firkatle yürüyorum.

Nice savaşlar verdim,
Ama en kanlısı gözlerinin kıyısında koptu.
Bir bakışınla yakıldım,
Bir susuşunla sürgüne gönderildim.
Bir tek sözünle secdeye kapandım
Ve orada kaldım:
Bir ömür, bir aşkın alnında secdede…

Ben aşk için savaştım Kadın.
Rütbem yok, madalyam yok.
Yalnızca kırık bir yemin taşıyorum kalbimde:
“Seni bir daha görmeden ölmek haram bana…”
Ve bu haram, ibadetim oldu.

Savaş meydanında bağırıyordum:
Ey kalbimin en derin sığınağı,
Ey beni öldürüp yeniden dirilten fısıltı,
Ey beni en çok ben olmaktan vazgeçiren
Yüzündeki kudret çizgisiyle
Bana Allah’ı hatırlatan Kadın!

Yalnızca beni anlayan ol…
Sorgusuz sualsiz, hesapsız kitapsız,
Ne kalbine mahremim, ne zihnine misafir…
Ama ruhuna hancıyım ben.
Ben seninle yok olmaya geldim,
Beni var etme,
Kendinle birlikte yak!

Bu aşk, bir orduyla değil,
Bir secdeyle kazanılır Kadın.
Gel, teslim ol bana değil,
İçimizdeki Allah’a.
Gel, aşkın hükmüne boyun eğ…
Ben seni savaşsız da kaybedebilirim
Ama sensiz kazandığım her şey
Zulümdür bana.