Fırdöngü Şiiri - Nilsu Güleş

Belki de benim sorunum,
Andan kaçmak için acelem.
Tellerimi böyle çatmış birileri, böyle sarmış devrelerimi.
Belki de benim sorunum,
Hisler bana ağır geldiğinden,
Tüm hisleri birbirine yaklaştırmaktır.
Uçlar birbirine ne kadar yakın olursa,
Öyle derin nefed alabilirim.
Belki de benim sorunum her şeyi birbirine karıştırmam.
Anları, duyguları, ilişkileri, insanları,
Tatları, dokuları,
Benleri, senleri, bizleri,
Sabırsızım ben.
Denge poşetine konmuş bir kilo kapayış gözlerimi,
Bir kilo arkamı dönüş, bir kilo tepelerden aşağı yuvarlanış.
Önceki ve sonraki senler, şimdiki ve yarınki bizler,
Birbirine bulanmış, rengarenkken hepsi, gri artık her biri, aynı gri.
Küçükken hayran olduğum tüm renklerin karışınca en yücesini doğuracağını düşünür, inatla tüm boyaları birbirine karıştırırdım.
Sonunda hepsi gri.
Yan yana dursan da kaybetmemek lazım öz rengini.
Belki bir el bir kol uzanır, ama bir benlik değil.
İşte orada tüm duygularım birbirine yaklaşır, şahsi varlığı anlamsızlaşır.
Hep oradayım.
Heyecanımdan, saflığımdan, neşemden,
Sabırsızlığımdan, bu kadar hissi kaldıramamamdan, henüz çocuk kalbime ağır gelmesinden.
Kalbim belki çocuk değil artık, belki ben küçükken büyüktü, bilemiyorum.
Ama tek bildiğim, çok az şey değişti içimde, hiçbir kıyıya demir atamıyorum.
Belki sen, belki birileri, belki kimse, umut etmiyorum.
Ben bu nereye koştuğunu bilemeyen ihtimallerin peşinde sürüklenen duygularımı da, ihtimallerime asla koşacakları yönü fısıldamayan seni de aşamıyorum.