Filarmonik Sancılar Şiiri - Ayşe Uçar

harap bedestenlerin üstünde çivit mavisi gök
güneşin terine süründüler eteği sökük gölgeler
patilerinde sessiz ordular düz duvara tırmandı kediler
ürkek kuşlar geçti kaldırımlardan kırık kanatlarında
filârmonik sancılar

iki uç nokta arasında uzayıp kısalan tenhâlıktır ömürler
masal çürüten rüyalarınsa yırtık yüzünde yapay gündemler
yıllar eskidikçe çözümsüzlüğün
eşiğinde dünya

hep soğuk hep titrek estiriyor zaman
yampiri yengeçlerinse sarkık dudaklarında - gün uyandı şarkısı
yıkıntılar arasında poyraz güdümlü çılgın rüzgârlar
nefeslerinde bıçkın öfkeler
çarpık ömürleri ırgalıyor
dallarından

bilmem kaç asır yutan toprağın küflü boğazındaysa bilindik
ceset kokuları

sonunda sihrini bozdu ölümlü dünya bütün s ı r l a r deşifre
mantalitesi bozuk yaşamın kıvrık saçlarından ense kökü çekildi
kelleşmiş tabiatın yüzündeyse habis yumrular
“yaprak dökümü” mevsiminden geçiyor
u y u y a n insanlık

..........

nice yıllar nice ülkeler nice milletler eskitti takvimler
aşina yollardan nice adamlar nice yorgun kadınlar geçti
tozlandıkça yollarda körpe umutlar
raf ömrünü tüketti
i y i m s e r l i k

alıç dalından düştü sakar çocuklar
mızmız parmaklarında sanal kahramanlar
“destansı yalnızlıkları “ metal ayaklarına zımbaladılar
sonra gülümseyerek “karanlık bir gün gelecek ”
rap ş a r k ı l a r ı y l a
çoğullaştılar

oysa herkes her şeyden uzak
soğuk camlara hohlayan nefes gibi bîtap
kabuğuna çekilmiş kaplumbağa kadar tedirgin
diline kilit vurulmuş düşlerin arka bahçesinde
güneşlenen gölgeler gibi k ı s ı r

insan bir kendine dönük bir kendine vurgun
sırrı dökülmüş aynaların yüzleri gibi donuk bakışlarından
elemden başka hiçbir şeyi ya n s ı t m ı y o r
ve aydınlatmıyor hiçbir yüzeyi
hiçbir g e r ç e ğ i

29012012-2032025