Feyzullah Kırca Şiirleri - Şair Feyzulla ...

GEL ÖMÜR GÖZLÜM

İnsan bazen hüzün, bazen dolar neşe
Bazen solar yüzün, dönersin güneşe
Bahar salar güzün, vuslat doysan eşe
Süsüm, diğer yanım, gel kömür gözlüm

Rüzgâra kafa tutan yağmurların göllere dolması
Gecenin koynunda saklı, şılak yıldızların olması
Her yaratılan varlıkların, mutlak bir son bulması
Mevla menziline hızlıca yaklaşmayı hatırlatır.

Her gecenin mutlaka aydın bir sabaha uyanması

HUZURU BİLELİM

İmanın sinesinde birlik,
Ey sağa ve sola sapanlar
Bozulmasın yine de dirlik
Gafletle cahillik yapanlar

Kör cehalet olmuş künye, şirklere şirk ekliyordu
Karanlık doluydu dünya, dört göz ile bekliyordu
Vuslatın en muştusuna, zaman, an tekliyordu
Teşrif ederek geliyor, kırmızı güller goncası

Takvimlerden miladiydi, yıllardan beş yüz yetmiş bir

Çamur atan birileri varsa; bil ki doğru yoldasın
Çünkü onların yapamadıklarını sen yapıyorsun.
Yaratanın rızasına, melekler de senin yoldaşın
Çünkü onların tapamadıklarına sen tapıyorsun

MİZANI UNUTUR

İçi boş insanın, başı hava dadır
Edepsiz insanın, aklı kova dadır
Hep ister inanın, otlar ova dadır
Hak adalet bilmez, yazanı unutur

NUN GİBİ SEVDİM

Nun gibi sevdim seni, kıyam dokunmaya
Kollarım arasında, canımdan bir parçasın
Gözümde fer kalmadı, sağa sola bakınmaya
Vav oldum baş eğdim, tenimden bir parçasın.

ÖLÜNCE BİTMEZ

Uzanır dikçe
Son salda yatar,
Dünya döndükçe
Gün doğar, batar.

RABBİN BIRAKMAZ MUHTAÇ

Geç olur olsa da bil, söz eğerli meğerli
Pişmanlığa ver meğil, davran akıllı serli
Zerreler boşa değil, bütün her şey değerli
Huzura durup eğil, rabbim bırakmaz muhtaç

SENİ NE ÇOK SEVDİM

Seni bana gösterdiği için;
Aylardan haziranı, günlerden o anı
Seni ne çok sevdim, seni ne çok sevdim
Bir bilseydin ey beni bu derde koyan