Fetamin Şiiri - Canberk Kurt

İkimizin bir fotoğrafı olmalı,
Bazen sıkkın,
Bazen neşeli,
Mütemadiyen huzur dolu.

Yıllarca kaçıp saklandığım,
Bu korkunç duyguyu basite indirgemekten ziyade,
Karşısında sürekli parmak uçlarımı zımparaladığım.
Bir gerçeklik.

Bunu kanıtlamaya çalışmıyorum.
Ama ikimizin bir fotoğrafı olmalı.
Yüzükoyun yatan bir realiteyi,
Düze çevirme çabaları bu sadece.

Uyuşturucunun bu pozisyonu güneşi ardına alarak,
Dövdüğü saatlerde yazıyorum bunu.
Yalnız sen ve ben.
Tabii dönüp duran büyük saatler.

Müdahale edilmeyen kanamalarım var.
Beynimde habis bir tümör,
Avuç içlerimde ılık bir ısı,
Sonrası malum.
Fetamin.

Ne iyi oldu buraya kadar geldiğimiz,
Damarlarımızı bu reçineyle doldurduğumuz.
Şimdi, artık,
Artık bir safra kesesi kadar uzaksın bana.

Her şeyimi teker teker harcayıp geldim buraya.
Bu şekilde geldim,
Bu kadarım.
Zihnimde aralamaya çalışacağım perdelerimde,
Çoktan tozlandı şimdi.

Elini sürdüğün vakit gözümüz yanacak,
Nefesimiz daralacak.
Cinayet işlendi, adam çoktan öldü.
Israrla barutun kulağını tıkıyorsun.