Feryat Şiiri - Bilal Bildik

Bazen kendimi yalnızlığın ıssız kıyılarına atıyorum
Bazen yorulduğum, gücendiğim ve artık bir beklentim olmayan dünyanın
Sarhoş dalgalarında arıyorum, bulamayacağımı bile bile kendimi,
İlk defa da değil son kez de değil maalesef.
Derbeder olan ömrün, huzur beklentisi nafile olsa bile,
Sihirli bir değnek arıyorum, bulamayacak olsam da.
Belki bir an olsun huzur bulurum ümidiyle
Kendimle baş başa kalıp, bir gülüp bir ağlıyorum.
Benim bu halimi ne bir duyan oluyor, ne de anlayan
Hoş zaten kimseden beni anlamayı da beklemiyorum
Ömrümün derin sularında huzur ararken,
Kaç gece battığım ve günahların esiri olduğum,
Kendimi tutup çıkaramadığım umutsuzluk çukurundan,
Boş yere kalbime bağırıp onu ziyan ediyorum.
Feryadımı duyan olmuyor, anlayan olmuyor ve bende kendimi avutup,
Bir gece daha gözlerimi kapayıp uyuyabilmek için,
Beynimi yoruyor ve gönlümü boş yere avutuyorum.

Geçen günleri düşünüp, gelecek günlerle savaşıyorum
Çok da farklı olmayacağı umutsuzluğu içinde,
Kendime kıyıyor ve kendimi ziyan ediyorum.
Ne aklımı toplayabiliyorum, ne kalbime söz geçiriyorum,
Ne de bedenime hitap edebiliyorum artık.
Kendime verdiğim her şey güzel olacak nasihatiyle,
Sabah olunca hadi yeniden başlayayım derken,
Gecesi yine tükenen bir günün hayal kırıklığını yaşıyorum.
Kendimi unutmakla yetinmeyip, en çok zararı kendime veriyorum,
Düşman aramak nafile, yere batsın bu huyum.
Geri adım atmayı bilmeyen hatalara inat
Sendeledikçe batıyor, battıkça kendimi unutuyorum.
Bir sağa bir sola savrulan ama engel olmadığım,
İçimde kalan son çocuğu atınca kendimden,
Geriye bir tek, düşünceler arasında kalan boğulmalarım,
Ha birde işlediğim her günahta kalmayan gururum ile,
Beni tek anlayan kalbime verdiğim zarar ziyan kalıyor geriye.