Feryâd Şiiri - Esat Anık

Sevgide emeğim var, bunu sen de bilirsin.
Kimse diyemez bana; Bu aşkı yıktın! Diye.
Hazîn enkâzımızdan tüten dumanı görüp,
Yalnız kendini değil, O`nu da yaktın! Diye.

Ne aşkıma ne sana; Ne gölgene kıyarım.
Ne güzel bakışına, ne sözüne doyarım.
Seni bâşım üstüne, tâc yerine koyarım;
Bir göz süzüşün ile, gönlüme aktın diye.

Beni böyle bırakıp, zamanın insafına;
Kolayca itiverdin yalnızların safına.
Söyle Allah aşkına! Uyar mı Mushâf`ına?
Rüyâma da gelmezsin, dünyamdan çıktın diye.

Bırak kanımda gezmen; Soluduğum nefessin.
Kendi rızamla gelip, kapandığım kafessin.
Hiç durmadan çınlayan, kulaklarımda sessin;
Nazar değer mi bana, masmavi baktın diye?

Gel, bu aşkla oynama; Cevap ver feryâdıma!
Eşsiz varlığın tekrar yetişsin imdâdıma.
Ayrılık denen âteş, düştüğünde yâdıma;
Sönmeyi bilmez artık, ne çabuk bıktın diye.