Ferman Şiiri - Mehmet Gezer 2

Bakmayın zalimin kin kokan bakışına
Duvarlar örülmüş düşüncenin akışına
Karanlık basınca zalimin elinde fitne ateşi
Eline geçse fakirin yüzüne söndürür güneşi

Gölgelere saklanmış karga bülbül sesiyle öter
Lamba sönünce yıkılmış haneye baykuş çöker
Nefis karada yürütür gemileri, vermez emaneti
Gönül gözü görmeyince can yaşar kıyameti

Dert dağ gibi, yağmur bulutlu kalbim
Zihinler karanlık, aydınlık mı halim
Beyinlerin önünde taş duvarlar örülmüş
Kargalar bülbül, yalanlar destan olmuş

Göğüslerde sıkıntı, gözlerinin feri karardı
Baykuş elçi olunca bülbülün umudu sarardı
Dertler şimşek hızında, sevinçler yarım kaldı
Hakkı örtbas eden yalancılar başta kaldı

Ruh gidince ortalığı ruhsuz insana bıraktı
Karada, denizde gemiler fitne ateşi yaktı
Bu nasıl bahttır, ferman tilkilerin elinde
Hakkı yerle bir eden silah zalimin belinde

Damla damla yağar, günahlar sağanak oldu
Dağ, vadi kendini bilmeyen nefislerle doldu
Emaneti alsan da, atsan da yanarsın diyordu
Dava büyük, korkaklarla asla yol alınmıyordu

Bedir’in aslanlarını hatırlayınca yüreğim yandı
Ortalık aslan taklidi yapan kediciklere kaldı
Kızıldeniz yarılsa Firavuni nefisler boğulsa
Musa’nın huzurunda Samir ruhlular kovulsa

Ebu Cehil nutuk atar, konferans salonunda
Saflar ikiye ayrılmış hak ile batıl yolunda
Her yükselen bayrak ab-ı hayat sunamaz
Hak ile batıl aynı gemide yol alamaz

Sorarım neden müslümanlar bölük pörçük
Küfrün karşında hepsi ezik, çoğu çürük
Oysa ki İslam güneşi bize göz kırpmakta
Hayat bahşeden Kuran bizleri çağırmakta

Küfür rüzgâr gibi bazen hak suretinde
İman olmayan kalp et parçası hükmünde
Bu nasıl bahttır, ferman yalancının elinde
Hakkı yerle bir eden kılıç onun belinde