Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
1983 yılında bir yaz günü açmışım gözlerimi dünyaya. Doyasıya yaşamışım çocukluğumu. Camlar kırmışım, bahçelere toplar kaçırmışım, sarı bisikletimin pedallarında can bulmuşum. Sonra başka bir ben keşfetmişim içimde. Gülen adama inat hep ağlamışım. İçime akan gözyaşları mürekkep olmuş düşlerimdeki acıya ve belkide bu yüzden hep ayrılıkları, hüznü yazmışım... Ben ferit gül; alabildiğine neşeli ve içinde ağlayan bir adam işte...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!