Soğuktan ürperen kuşlar görüyorum
Öpüşmekten kaçanlar
Gökyüzüne bakıyorum
Gece ayrı ,sadece geceleri apayrı.
Neden olmasın ?
Ürperen kuşların ufak kalpleri neden sevilmesin ?
Açmamış sarı çiçekli papatya koklardım yokluğunda
Heyecanla anardım yalnız sokak insanlarını
Bende onlardandım.
İsmim suratsız! Konuldu
Kokan sakallı tarafından
Sen bu ismi bir yerden hatırlıyor gibisin.
Gece yarısı, kırmızı ışıklar içinde yalnızım.
Neler vaat ettiler bu kocaman otelde,
Alkışlıyorum geleceğime dair ne varsa.
Bir fısıltı bir adam ve bir gül...
Az önce mutfaktan şeftali aldım, maden suyu ve tuz aldım seni yazacağım diye.
Benim ile şiirim arasında sizlere kusuyorum bunu , haykırıyorum boyuna.
Hani çalarda biri kapımı ,
-sevgili dostum , ne haykırdın ha!
Düşünebilmeli insan.
Neyi düşünmeli?
Nasıl düşünmeli?
Kimse görmesin ağladığını.
Kimse görmesin o soğuk terminaller de
titreyerek beklediğini.
Onca buluşan kalbin, birleşen ellerin soğukluk
Güldürme beni, kuytu köşelerde Şiir yazmaktan mı kaçacağım?
Sana mı yazıyorum?
Ne sandın, unutmak mı?
Ben yazarken kalemimi tuttun?
Seni bir sokak lambasıyla aldattım.
Sen bu ismi bir yerden hatırlıyor gibisin,
Ahh yine geldim yine sabaha tutunarak , bekleyerek dinledim bu türküleri teker teker
Bu kez yalnız bu kez tek ve bu kez yine ben
Tozlu ama karanlık çok karanlık zeminler çok karanlık duvarlar ama çok karanlık akşamlarla
Bedenim hesap verecek bir gün
Hesap verecek hesap soracak uzerekten
Ve soracak yine yorgunluğumu bilinmez tozlu zeminlerle
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!