Feraye Şiiri - Zekeriya Duman

FERAYE

Buğulu pencereme devrildi solgun yüzün
Bana bakan gözlerin, bir el olmuş Feraye.
Demlenen yüreğimde, senden kalan bu hüzün,
Matemini yaşayıp bir kül olmuş Feraye.

Yağmura teslim ettim, kuruyan yanağını,
Öpüştürdüm kendimle, çatlayan dudağını,
Yıkılmaya yüz tutmuş, bendeki konağını,
Yoklayıp uğrayalı bir yıl olmuş Feraye.

Yetmez mi senin için, bunca boyun büktüğüm.
Çarpıp duran yürekten, senli nefes söktüğüm,
Hasretine yanıp da bu gözümden döktüğüm,
Gözyaşım ardın sıra bir sel olmuş Feraye.

Sen bilmem hangi elde, bense bir başka yerde,
Yağmanı bekliyorum, üstüme tek seferde,
Gelsen de düşlerime, dilediğin seherde.
Hasat vermez yüreğim, bir hâl olmuş Feraye.

Sensin kırık çerçevem, bense resminin sesi,
Yokluğuna doluyor, hasretimin kesesi,
Dağıtılsa herkese, ayrılığın hissesi.
Bana düşen dikenler, bir gül olmuş Feraye.

Ne umutlar yüklüydü, taşırdı bu küreğim.
Şimdi sararıp soldu, nasırlandı yüreğim.
Kalmadı Birisi ne tutunacak direğim.
Sana uzanan yollar, bir bel olmuş Feraye.

Zekeriya DUMAN