Fena ile Beka 1 ( Leyla ile Mecnun)

Sesler azim değildir ışıklar kadar,
Fenada örttüğün benler bir sese uyanır Leyla.

Kainat bir çöldür, kumları çığlık atar, rüzgarı kemiklerimi kırar.
Kumlar bile yağmalanır, seni seveni düşkün görme Leyla.

Zamandır ki lanetlerin ve rahmetlerin en büyüğü,
vecde sürükler,
Sûkunda bekler, rahmetten şüphe et, lanetten etme Leyla.

Fena, bir merdivendir içinde aşılmayı bekleyen, sert, muğlak ve bir yüzü kusur,
Bütün eşikleri aştım , fena senmişsin Leyla.

Rab yaraladı aklımı, ki ben huzurda istedim sırrı-Leyla
Mecnunun var diye kendini Leyla sanma.

Mum gibi eridim bekaya ulaşmak değildi dileğim.
Erdiğimi unut, beni ışık olarak hatırla Leyla.

Her nefs ki efendisi olmak ister kainatın.
Bin mecruha efendi olsan bile, o kimseye kalmaz Leyla.

Leyl'imi deliliğe paraladım, ömrü zamanım hattına ulaştı,
Acı hikayeleri ben bilirim sen masalsın Leyla.

Vecdim cümleleri aşar, fena sırrını siler,
Beka sendedir senin adın kalır Leyla.

Dünyevi aklımın esiriydim ben de senin gibi,
Esaretim aynı zulüm aynı, dünya sensin Leyla.

Yüz kabeyi tavaf ettim eşiklerden kaçmak için,
Yedi yüz kez gömdüm seni içime dirilme diye Leyla.

Geçmiş yüzümü utandırır uyanık olmanın bir bedeli vardır,
Hatalar birer mezar taşı, adın sela'dır Leyla.

Bin Kays'ı, Mecnun yapar hükümsüzlüğün ocağı,
Keramet sende değil, seni eşik yapan biri var Leyla.

Dünü şimdiyi yarını pazarlarda sattım, ölüm doğum sancısı gelir gözüme. ,
Mecnun için ölmeyi marifet sanma Leyla.

Bir eşiği bilirdim uhreviyatın yokmuş sonu,
Mecnunken meczup oldum görünür gözüme başka eşikler.
Güzelliğin başkasının tamahıdır, ben bilmem yüzünü,
Senden geçti ömrüm, gidiyorum şah-ı'leyla'ma