Feliçita Şiiri - Ali Rami Karaca

FELİÇİTA

Akşam oldu ya şimdi,
başladı yine Mehmet'in
uçurum gibi yalnızlığı.

Gök durgun, balkon serin
Demlendi mi Mehmet çayın.
O vakit giy hırkanı, al çayını
Çık balkona yak cigaranı,
Birde açıver youtubdan
Şöyle zarif bir iran şarkısı
Sorgula şimdi şu köstekli hayatı

Gülüşün kasvetli Mehmet,
ölüme ulanır sevincin
neşen maktul gibi
yürüdüğün yollar seni sarsar
sarsar seni sokak levhaları,
kaldırımlar,
kaldırımlarda kedi maması.

Ağaçlar yapraklarını döker sokaklara,
sen içini,sen gözyaşlarını.
Ağladıkça temizlenir mi sanırsın
sokakların kiri pası.
Ah bu sokaklar,
ah bu sokaklar kör olası.

Kılavuzun nedir senin Mehmet.
Senin kılavuzun nedir.
Kitap mı,nasihat mı.
Nasihat almak kolay,
kitap okumak da.
Zor olan,tanımak kendini.
Sen hiç kendini tanıdın mı,
Tanıştın mı kendinle hiç

O halde tanışayım.

Aleyküm selam ben Feliçita.
Uzak diyarlardan biri değilim,
içinizden biriyim, içinizde biriyim.
İftar sofralarınızda sözümü ettiğiniz
fakat hiç buyur etmediğiniz
bir fakir kimsesizim.
Fakirim ama yoksul değilim,
zenginleştirilmiş uranyum gibi kalbim,
A cebimde bir kirli mendilim,
birde göğsümde tertemiz vatan sevgim.

Ve Aleyküm selam ben Feliçita.
Yabancınız değilim
içinizden biriyim, içinizde biriyim.
Ben balkonda içtiğiniz sigara,
sorguladığınız hayat,
durumunuzda paylaştığınız çay resmiyim.
Ben 20’li yaş fotoğrafınız,
en mutlu anınızda bir mahsun tarafınız,
muhtemel yokluk kaygınız,
leş gibi yalnızlığınızım.
Yazamadığınız hikayeniz,
dilinizde titreşen ezginiz,
beyninizi zonklatan iç sesinizim.
Bakmayın adımın mutluluk olduğuna,
ben mutsuzluğunuzun resmiyim.
Ben kafanızdaki çıkmaz sokak çocuğu,
ben içinizdeki kimsesiz tinerciyim.