Felek — 1 Şiiri - Baki Ortak

Felek, ey oyunbaz,
Bir gün gül verip bin diken batıran,
Bir gönlü sevdaya salar, sonra da yangına atarsın.
Ne hikmetin varsa biz çözemeyiz,
Seninle cebelleşirken ömür erir,
Küllerimiz bile yorgun düşer senden.

Bazen bir umut bırakırsın avuçlara,
Bir çocuk gülüşü kadar saf,
Bir bahar sabahı kadar berrak,
Sonra bir bakmışız —
O gülüş yaramıza dönmüş,
O bahar kara kışa çevrilmiş.

Felek, sen mi büyüksün, yoksa sabreden mi?
Kimdir asıl galip?
Yıkılmayan mı, yoksa kırılmaya razı gelen mi?
Biz mi senden geçemedik,
Yoksa sen mi bizde bir yara gibi kaldın?

Bir vakit elimdeydi dünya,
Sandım ki kader bana da gülümser.
Oysa gülüşün bir tuzaktı,
İnsanı sevdayla kandıran,
Sonra da gözyaşıyla sınayan.

Felek, her geceyle biraz daha eksiltiyorsun beni.
Bir yıldız düşüyor içime,
Adı hüzün;
Yolu bitmeyen bir yokuşun ortasında kalmışım.
Ne geri dönebilirim,
Ne ileri adım atabilirim.

Bir sükût gibi yaşlanıyor içim,
Bir çınar gibi kabuk kabuk dökülüyorum.
Gecenin ortasında bir ses:
“Yorgunum…”
Ama sen duymazsın, değil mi felek?
Sen sadece döner durursun,
Kimin ağladığına bakmazsın.

Belki bir gün,
Bir yıldızın sönüşünde adımı unutursun,
Belki bir kuşun kanadında göğe savrulurum.
Ama bil ki felek,
Seninle olan savaşımı
Ne bir dua unutur,
Ne de bir şairin kalemi.

Ve o kalem bir gece,
Kırılır son dizesinde…
“Yetti artık.” der,
Ama sesinde bile bir gurur vardır.
Çünkü bilir ki:
Feleğin zincirini kırmak değil mesele,
O zincirle yürüyebilmektir insana yaraşan.

İşte ben o zincirle yürüdüm,
Her halkasında bir ömür, bir acı, bir hatıra…
Ve sonunda döndüm kendime,
Dizlerim çökmüş, kalbim hâlâ dimdik.

Şimdi adını bile fısıldamadan söylüyorum felek,
Ne kinle, ne pişmanlıkla,
Sadece bil diye:

Ben seninle barışmadım,
Ama senden korkmadım da.
Yandım, ama sönmedim.
Yıkıldım, ama susmadım.

Ve şimdi,
Şu satırların gölgesinde
Bir kul, bir kalem, bir nefes kalır senden geriye —
Yaralı ama dimdik,
Sessiz ama direnen:
Bir şair adı — Kul Ortak'tır.

KUL ORTAK