Felaketin rengi Şiiri - Necati Siyahhan

bir sokak lambasına asılmış sonbahar yağmurları
bir çocuk parkında
harlı ateşler gibi parlatarak çıplak karanlığını
kaçıra kaçıra
bütün mutluluk yeminlerimi
mutlak bir felaket taşıyor benim aydınlığıma

yağmurun rengiyim bugün ben, baştan aşağı simsiyah

salıncaklara asılmış
ihtiyar tembel kertenkele itiraflarım
anlamaya başlıyordum artık ben
içimde büyüyen şu gitmez şüpheyi
kaçmak olmuyordu
çıktığım her daldan inmek zorundaydım
yaşadığım bütün yağmurları
büyük bulutlar gibi tükürmeliydim

bütün sıcaklığımı bir arap çölüne gömeceğim
iştahlı ve oburca fışkıracak petrol gibi efkar

petrolün rengiyim bugün ben, baştan aşağı simsiyah

yağmurun arkasında bir yerde
yalnızlıktan bambaşka bir boyut kazanmış bir dünyam var
ağır çeşmeler gibi ters dönüyor bütün tahterevalliler
yeryüzüne bambaşka bir yıldızdan iner gibi yabancı
hem ufaldıkça ufalanan ağlarken, bir çocuk gibiyim

hiçbir dünya beni elimden tutup çekmiyor
ben hiçbir dünyanın elinden tutamıyorum

gecenin rengiyim bugün ben, baştan aşağı simsiyah

işte bir yağmur ki sabaha karşı
işte uyandırabiliyor, bir çocuk parkında bütün yeryüzünü
ağaçları bir kafesten dal yapıp, lambalar bir ölü ışığa tıkabiliyor
kaydıraklardan kim ki inebilir bundan sonra ümitsizliğin selinden başka
ve kim ki duyabilir çocukların şarkılarında benim hikayemden başka
ben süleymancıklarla sevdim, mehmetçiklerle savaştım
dünyanın bütün acılarını birden yaşadım
seni böyle görünce hele büsbütün perişan oldum

acının rengiyim bugün ben, baştan aşağı simsiyah

şimdi yalnızca geriye
eskimiş gözyaşlarımda buram buram tadın
gözlerimin önünden bir cenaze gibi geçen her anın
saat iki kendim bir dinamit gibi askıda

bir felaketin rengi oldum bugün ben, bir çocuk parkında
simsiyah